Kardır yağan üstümüze geceden,
Yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
Ormanın uğultusuyla birlikte
Ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
Kar yağıyor üstümüze inceden
Yalnızlığımı arkamdaki kapının ardına asmışım, önümdeyse perdemin dilini yutmuş bakışıyla ince ince kar yağıyor. Şiir, hüzünlü dudaklarımın uçurumlarında dolanıyor. Hicran ülkesine dönen kırışıklarım, sakallarıma sığınırken bir kar tanesi de yüzüme düşüyor. Sağ pencereden gördüğüm, soyunmuş bir kayısı ağacı, yüzme bilmeden dünyaya boğuluyor dallarıyla. Sokak lambaları birer mızrak gibi bakıyor, fakat savaşmayı bilmem kendimden başkasıyla.
Ahmet Abi'nin şiiri dolanıyor dudaklarımda. O şiirdeki gibi karanlık bir düşüncem de yok üstelik. Hem karanlığı, her gün ömrümden eksilten geceler bilir. Böyle günlerde kar ısmarlarım bulutlara. Ama anne yüreği kıyamaz; hiçbir bulut, tek bir kar zerresini bile düşürmeye yanaşmaz. Belki de bu yüzden kar geç yağıyor artık, kim bilir?
Kar yağıyor penceremde. Sayamayacağım kadar çok kar tanesi iniyor yeryüzüne, her biri bile bile canını feda ederek. "Karın canı mı olur?" demeyin lütfen. Ben yağmurun bile bir canı olduğuna inanıyorum. Can vermeden toprakta tek bir gül bile bitmez. Zaten toprak dediğimiz, candan beslenmiyor mu? Giden canlarımız, sonunda toprakta kendilerine bir yurt edinmiyor mu?
"İncecikten bir kar yağar / Tozar Elif Elif diye"
Şimdi de bir türkü geziniyor dudaklarımda. Rüzgâr, "Elif" diye tozuyor. Kar, "Elif" diye yağıyor. Elif bir suret midir, yoksa gönülde yankılanan bir ses mi? Yahut bir can mı? Bilinmez... Tek bildiğim, giydiğim hırkanın bile bir canı olduğu. Yolların, yürüdüğümüz ayakkabıların bile bir canı olduğu. Sadece aynı dili konuşmuyoruz, o kadar. Anlaşmak isteyene, dil bile gerekmez.
Aklım Elif’te kaldı. Kar hâlâ Elifçe yağıyor, bile bile canını vererek yeryüzüne. Baktığımız her yeri bir gelinliğe dönüştürdü. Nerede bir beyazlık görsem, şimdi Elifçe...
Sahi, Elif bir can mıdır?
Öyleyse söyleyeyim: Aşka can veren her şey Elif’tir.
Yorumlar
Yorum Gönder