tek kişilik hayat uzatan dört omuz - Semih Çar

acıktın mı sorusu gibi öksüz,

oduncu gömleği gibi yetimdi kederim.

uslu perdelere bakardı içini çektikçe,

eskimiş tozları, rafta dizili suskunlukları

getirir, boğazıma indirirdi.

süpürge sesi gözlerdim üst komşudan;

bir tıkırtı göz, bir tutam ayak sesi.

uzatan olmazdı tabakta sıcak nefesi.

hayırsız vâris çiçeği gibiydi kanepem,

ne kadar susarsam, gıcırtı gelmezdi.

yastıklar uyumamış, yorganlar yorgun,

yağmur beklerdim konuşmak için.

güvercinden medet umardım.

gözü yollarda kalan hırkam,

eşrofoğlu’ndan bir huu gözler;

komşu diye pencereme tıklamazdı rüzgar.

gözlerim kapaklıdır dünyaya,

kamburu çıkan kirpiğim yaşlı.

mazi dayanmış küreğiyle duvara,

müsait yerde içimi gözlüyor.

minderde oturan boşluk,

tek kişilik hayat uzatan dört omuz,

müsait yerde ölüm bindiriyor.

ve hâlâ çıkardığım yerde çoraplarım.