Söğüd Ağacı Topluluğu

bir çiçek boyu karanfilleri aşamadığım zamanlardı

boğazı düğümlü bağcıklarıma

kaçıp saklanırdı çocukluğum

hangisinin ardından koşsam yorgunluk

hangisinin ardından baksam sonu ölüm olurdu

kafam götürmezdi kabirdekilerin sesini

susmamaya yemin eden susamlar

avucunda hülyaları gösteren hayat

benden saklı mermerler biriktirirdi

bense mütevazi taşlarla konuşurdum

korkardım mezar taşımı incitmekten

ürperirdim toprağa ağır gelmekten

sardunyalarla selamlaştığım zamanlardı

şapkamın önüne dökünce kusurlarımı

hangisini toplayacağımı düşünürdüm

çok gittiğim ama hiç gidemediğim kendimden

af çeşmesinde akan suya

çağlayan umuda ve

günahımı erteleyen Allah'a sığınırdım

şimdi yalnızlığın mezarını kazıyorum kaldırım taşlarına

yaşarken suyu esirgenen çiçeği arıyorum üzerime

bir selvim olmasa da yeryüzünde

gökyüzüne bakacağım günü arıyorum

mevlânâ’yı gözleyen âşık şem’î gibi

hayata karışıp ölümü yaşıyorum