Söğüd Ağacı Topluluğu

yokuş oluyor harfler

alıp getiriyor kelimeler uçurumları

buluttan köprüler gelip geçerken

göz göze geliyorum üşüyen hayallerle

kağıt toplayan çocukların ellerinde

kağıtlar mahçup

ağzını yağmur açmıyor gökyüzünün

ömür sokağında gerili çamaşır tellerinde

geçmiş zaman fotoğrafları yorgun

dikenli hatıralar vagon dolusu yük

gideceği yeri olmayana ağır geliyor duraklar

cebimden çıkardığım sözlerle

sessizce içime damlayan kan

demir soğuğunda titriyor bakışlar

ölüm ve hayat giriyor koluma

beşonların yüzünde çakılı çiviler

karanlık kumaştan çekili perdeler

ellerini vurarak gülüyor hayat

gülmekten yaşlanan gözlerde ölüyorum

bulutlar gözlüyorum tövbe yağmurlarında

elinde iğne iplik yüzünde tebessüm

pişmanlık çıkıp geliyor günahlarıma

kışın elleriyle kefenlediği ağaçlar

hıçkırıyor tabuta pencere konulmadığından

rutubet yeşiline benzeyen bahçem

nemi soruyor sarı çiçeğe

kendine yetmeyen sokak lambaları

hırkan diyip yutkunuyor günahlarıma

aşka geliyor toprak huzurunda kürekler

kum tanelerinde sırlı basamaklar

aralıyor kabir kapısını

ey alnımı öpen yer ve kelebek rengi

ben gurbeti içimde taşıyorum

gözlerimle susup

biraz daha ölüm kokuyorum