Veda - Füruğ Ferruhzad

gidiyorum; yorgun, solgun, ağlamaklı

viraneme doğru

sizin şehrinizden Tanrı’ya götürüyorum

perişan ve divane gönlümü

alıp götürüyorum, o uzak noktaya

günahın renklerinden arındırmaya

aşkın lekesinden temizlemeye

yok olup gitmiş, yersiz bunca istekten arındırmaya

alıp götürüyorum, senden uzak kalsın diye

senden, ey boş umudun cilvesi

alıp götürüyorum onu, diri diri gömeyim diye

bundan sonra konuşmayı hatırlamasın diye

inleyiş titriyor, gözyaşı oynuyor

ah, bırak, bırak kaçıp kurtulayım

senden, ey günahın coşkun pınarı

en iyisi bu belki de, senden sakınayım

Tanrı şahit ki mutluluk goncasıydım ben

aşkın eli geldi ve dalımdan kopardı beni

âhın alevi oldum, yazık ki

dudağım bir daha o dudağa kavuşmadı

sonunda yolculuk bağı bağladı ayağımı

gidiyorum, dudaklarımda gülümseme, bağrımda kan

gidiyorum, gönlümden çek elini

ey, hiçbir şey vermeyen, boş umut