Ünlem - Şükrü Erbaş

Sen gitmedin

Ben azalmadım

Kurtuldum hayalden

Keder olmadı

Herkes kendini

Bir daha sevdi

Heves, pişmanlık

Bıraktı kalbi

Şiir okumadım 

Zamanı bildim

Aşk evdi

Güz hep başkalarının

Bahçesine geldi

Kalabalığı sevdim

Yağmur sadece yağdı

Hiçbir kadına bakmadım

Bindiğim her otobüs

Datça'ya gitmedi.

Sen anneni büyüdün

Ütülü yataklarda

Dünya huzuru

Göğe heves merdivenlerin

O eşiklerdesin

Sokaklar yoksulu

Kırmızı yok

Hiçbir resminde

Ayrılık uysal odalarda

Can sıkıntısı

Bir kendinden lütufsun

Beni yaratan hayata.

Işıyan kül

Ne kalmışsa geriye

Anılar düşülünce

Söylemek istediğim...