Söğüd Ağacı Topluluğu

Hangi ağaçtan yedimse yalnızlık meyvesini

Mayhoş bir tat bırakır geceleri

Duvarlar konuşur gözlerime

Pürüzler sinema perdesi olur birden

Çitlerden atlar birer birer düşünceler

Sözler çareden ayrılır ve koşar suskunluklara

Yüzme fayda vermez derin dalgınlıklara

Anlatmak istemem çoğu zaman

Anlaşılmak isterim

Bir merhametle düzelmeyecekse boynum

Sessizlik isterim

Tutunduğum ipten tırmanırım gökyüzüne

Duyarım boğazı düğümlü duaları

Avuç avuç medet iner yeryüzüne

Fırtınada dilenir gemi şefkati

Dekûki görür sebepten gayrıları

Ha yedi mum

Ha yedi insan

Ağaç ve ışıkları

Yapraklar ve renkler solarken de çiçektir

İnsan kuruyorsa

Susuyorsa

Duyulmuyorsa

Çürür çoğu zaman

Ölmek dışarı taşan delilidir

Yas tutanı olmaz çiçeğin

Sahte de olsa

Ağlayanı olur insanın

Yüreğini aklamaya çalışan

Helalleşmeleri olur

Yaşarken içten tükenen bir sesin

Dışarı taşıp elveda demesidir ölüm

Gidenin yer ettiği

Kalanın yüzleştiği

Tutamadığı sıcak bir elin

Cepte aranan muhtaçlığıdır tebessüm

Bağımsız salonlarda eski tat yok artık

Üşümesi mevsimsel olmayan yürekleri

Rengarenk boyalarla şefkat çizilen bakımevi

Kuş olup uçmuş huzur ve evi

İnsan değil duvarlar avutmak arzusunda artık