Şubat Kimseye Çekmedi - Bülent Parlak

elleri vardı, siz bilmezsiniz

ben tek başımaydım, onlar ise yalnızdı

şubattan kalan bir gece yarısıydı sanki bütün caddeler

yine yenik ve gazetesiz ayrılıyorduk bir çağdan

çağın canı cehenneme

cennet nereye düşer şimdi

annesinden dayak yerken sorunca çocuk

ellerin vardı, sen de bilmezdin

hatırı sayılmak kimsenin aklına gelmeyen bir yoksul gibi

karşında duruyordum

senin için ıslak mendilleri kurumuş evlerin önemi yoktu

patrona halil, ilk posta teşkilatı ve

çekinerek kızının evinde ayaklarını uzatan babaların

kaldım, bir yanım alacaklı tarih diğeri aşk.

radyoların canı cehenneme 

ben bir şey demesem allah yine de anlıyordu

elleri vardı, demedim kimseye

başına ne gelirse hepsi yaşamaktan

ve bir çocuğun oyuncağının ardında yitip giden elleri

iki keder arasında gülmek doğru sayılmaz 

bir parkın yoldaşıydım sanki

hiçbir richter tespit edemese de

richter’in canı cehenneme 

titriyordu elleri

elleri vardı, siz bilmezsiniz

bir gülse kansere ve bana

yani durmadan çocukluğundan bahseden bana çare bulunacaktı

birkaç damla kan sızardı gözlerinden

bolşevikler tövbeye dururdu

aylardan şubat

güneşini avuçlarında saklayan bir uçurum gibi sessiz

yaşamın canı cehenneme

gözlerin doluyordu