Sonra Canan Önce Canan - Bülent Parlak

insan

sevdiğine son kez bakamaz 

oysa ben

deşilen bir yaranın nereye akacağını bilmeden, 

ellerim ceplerimde, bir gitmek sakladım

bir gitmek ki;

suriye kadar dağıldım her seferinde 

bunu kimse fark etmedi

ne kazandığım zaferler,

ne rusya, ne united states of america

tek yapmam gerekeni beceremediğim günden beri 

nereden başlamamam gerekse her şeye

oradan başladım

bileklerime bir jilet kadar yakınken dünya 

yola; kanlı bir kahkaha gibi çıktım mesela. 

yâr dedim;

sana

güneşle salyangoz arasındaki mesafe kadar 

mahkûm edildim

adımı değiştirdim fırsat buldukça

adım ki kendini taşımaktan izleri silinir

kapısı bir kış günü telaşla çalındığında 

vaaza ve akıl vermeye başlayan karıncaların 

suçu gibi hayat

biraz küstah,

henüz ilk sayfasında bütün kahramanları öldürülen 

bir roman gibi biraz da.

bana kalırsa boynuma

ütülü elbiseler giyen adamlar gibi sarılmaktan 

vazgeç.

çünkü ben her sabah

suyun söndüremediği yerlere çelenk, 

aynalara kırışık taşıdım

yeni bir çağ,

dostlarımızı bile gözümüzün bir yerlerden ısırmadığı 

o sabah başladı

evet

ben hiç terk edilmedim 

ben hep yok edildim

bağırdım ağzımı elimle kapatarak 

keşke doğru yaptıklarımdan değil, 

yanlış yaptıklarımdan pişman olsaydım

kimse tarafında alkışlanmayan bir meziyetse bu 

size adres sorduğumda tereddütsüz söyleyin 

elli metre ileri git, sağa dön ve

asla bir daha geri gelme

ne kalacaksa yaşadığım bunca çıldırmaktan geriye 

vaktinde gelmeyen her şey kadar haindir