Raf Ömrü - Ahmet Edip Başaran

Bu şiire noktasız bir besmeleyle başlıyorum

Sonsuz iyi sonsuz güzel sonsuz yalnız

Ruhlara işlenmiş bir aşk var imiş ezelde 

Aşk yoksa raflara insan etleri 

Aşk yoksa mürekkeplere zehir 

Varılacak bir sevgili yoksa 

Kepenkleri indirip kapatabiliriz dünyayı

Burada sabah hepimiz için bir şiir...

İnsandan insana bulaşırken yalnızlık

Raf ömrü çabuk geçer, otlar sararır

Dünya kabuk bağlar yaralarda

Bir susayışı dudakta unutup kalırım ben orda

Aşk ve bir gözde boğulan ırmaklar

Bir gözde bir göze açılan iç odalar 

Uzun upuzun süren bekleyiş lügatleri

Sahibi değilim bu dükkanın Allah'ım

Sahibi değilim Nuh nebiden kalma bu yalnızlığın

Bir gemim yok bir pusulam bir pirim

Hani nerde beni de bir ahuya zebun eden felek

Ben en çok şu göğü kıskandım n'olur affet 

Doyamadım ordan bakmaya ne kendime ne leylaya

Leyla dedimse göğün gelişi leyla 

Katlanmış bir kağıt gibi duruyor 
İçzarfında leyla 

İnsan durmadan kanıyor bir kelime

Deriyle kemik arasında

Yerle gök arasında bir kelime

Belki de ademin son bakışı cennete:

İnsan insanın miracı.

İnsan insanın besmelesi.