Prozac - Mahmut Özkızıl

Hastaneye kar yağıyor

Bu bir şiir sayılabilir

Çünkü gözlerim terliyor

Camdan soğuk bir gündemle toplanan

Üşüyen serçelere bakarken

Sırlı kalmış bir sigara ciğerimin sonuna yaklaşıyor

İyiyim derken kendim hakkında

Doktora kötü bir ipucu veriyorum

İyisin diyor doktor

Pinokyoyla burun buruna geliyor

Hemşireye kalbimi plastik bir tabakta versem

Desem ki şu genç kıza versinler

Anlamaz ama he der anlayışlıdır

Yüzümü annemin ayaklarına nakledin

Şekerindeki kan oranı az

Babamın kızıllığından biliyorum

Annemi kızlığında da severdi babam desem doktora

Tahlillerden anlar susar

Espri yapıyor psikiyatr

Ciddi ciddi şaka yapıyor ölüme dair

Gülme kumbarama beş paralık

Pis bir sırıtış atıyorum

Yan yatakta yaşça benden zengin beyamca

Tek dişiyle medenice gülüyor

Parantez içinde gülüyor güzel hemşire

Gamzeleri var

Güzeller giyinmiş beyaz hemşire

Bazen bir dipnot olarak rüyama düşüyor

Gözlerim terliyor

Çünkü hastaneye kar yağıyor

Doğum ünitesinde bir evliya daha ölü doğuyor

Zaten bir asırdır bütün evliyalar ölü doğuyor

Bütün doğum ünitelerinde

İki jandarmanın kollarında bir mahkum çocuk götürülüyor

Tavşan işareti yapmasın diye

Parmaklarını alçıya almışlar

Ellerinde pırıl pırıl kelepçeleri var

Morgda sahipsiz bir ölü kendisine ağlıyor

Rüyama düşen hemşireye

Beni ve onu göğün yedinci katına sevk etsinler diyorum ağlıyor

Ultra son