Ölü Bir Tüfeğe Ağlayan Barut - Ahmet Edip Başaran

Bir çocuk ilk gözlerde tartarken toprağı 

Beni kovulmuş bir şarkıdan aldılar

Kırk gün incir ezen bıldırcın bekleyen yazlardan

Beni kırk gün avlularda tarhana kurutan

Alınlarda titreyen ilk secdeydik, çocuktuk

Kırk gün kırk gece çıkmayan yaşlardan 

Bir kez başımı çıkartıp baktım da dünyaya 

Ölü bir tüfeğe ağlayan barutlara özendim

Tek başına bir insan -dolu ya da boş-

Tekin değildir hiçbir zaman -bunu bildim

Çünkü ben sizi tanımadım siz beni hiç

Karbon kağıtlarda çoğalırken aynı acı farklı ben 

İşte yüzüm: taklit edilemeyen bir ayet

Sakınmak için beni saklayan örtülerden, harflerden

Tanınmamak için şiir yazdım sobelendim

Elma dedim bütün yaşları gelmeden yaşadım

Şimdi gökgörmüş ellerimde başaklar

Toprağı şerh ediyor, ekmeği, alındaki titreyişi

Bu bendeki yaşamak alışmak değil, değil ben başkası 

Bu bendeki, durmadan kendini tekrarlayan bir acı