Söğüd Ağacı Topluluğu

Beni bir mahcubiyet kendine hayran bıraktı

Seni anlamış gibi yapanlar sana eziyet verirken

Kan-ter içinde kalmanın merhemidir aldırış etmemek kimseye

Ürkütmeyin duvarların yanaklarına ev yapan güvercinleri

Ya da çocukluktan kalma bir sevinç olmasın

Taşla düşürülen bir serçenin bedeni

Gözümüz kör olunca parmaklara acınan bu dünyada

Betona saplanmış bir haritayız kambur mahallelerde

Sırtımızda bir fotoğrafa bakarak geçen yılların gecikmişliği

Yanımızda kendi şüphesiyle anlaşamayan adamlar.

Kulunçlarımız tutulunca

Bardağın içine yakılan kağıtlardan umulan medet

Kim demiş uzaktan göründüğü kadar naziktir insan

Bende artık yürünecek bir yol kalmadı

Beni yeniden doğur, beni bırak yollara

Öyle çok anlattım ki hayatımı kendime

Barikatlar kurup biraz öteye geçmeme engel oldum

Kolumuz kalkmıyorsa elbet yorgunluktan değil

Kime kalkacağını şaşırmaktan

Tanışmıyoruz artık

Bir zamanlar aniden buluştuğumuz arkadaşlarla

Biraz sarhoş ediyor herkesi devlet ve ihaleler

Hâlbuki devrimcileri överek bitirirdik akşamı

Ve gençliğimizi

Demek ki yokmuş

Onların sevmeleri

Bense hep aşktan döndürdüm başını

Dünyanın.

Sevdim

Bir başımaydım

Kimse yoktu

Yaza en çok onun güneşini

Serdim.