Gördüm, Gördüğümden Şüphe Ettim - Bülent Parlak

şüphemden başka güveneceğim hiçbir duygum 

kalmadı artık

ayaklanmaya hazır bir suskunluğu 

tedirgin ettiğim sabahlar

güneşi ve Allah’ı alnıma sürüyorum 

keşke bir ihtimal daha olsaydı diyorum 

bir ihtimal;

bize sabahın bir an önce olmasını 

istetecek kadar coşkun

ve yaşıyor oluşumuzun intikamını

en yakınımızdakilerden alacak kadar karışık. 

olmuyor

ben, metroda oturacak boş koltuk bulunca 

rahatlayan ve hafifçe gülümseyenlerin

bu küçük kazançlarına yaptıkları 

mutlu mimikleri yüzünden 

bütün durakları kaçırırken

o zaman aklıma düşüyor

zaten yanlış bir durakta yıllardır beklediğim

biraz dindar, biraz az dindar, biraz hiç dindar 

olduğum zamanlar

öyle çok görmek istiyorum ki

bıçağı çekip şahdamarıma bakıyorum 

görüyorum,

gördüğümden şüphe ediyorum 

tek başımalığıma güvenerek

peki, ne yapacağız sorusunu sorarken 

sabah, öğlen, ikindi ve tüm vakitlerde 

anlıyorum ki sessizlik sadece O’na mahsus.

bir asfaltın 

baktıkça vertigoya sebep olan uzunluğu gibi şu tabureler

buralar

bir babanın ağlarken gözlerini çocuklarından 

kaçırmasını

anlamayanlarla dolu 

bütün bunlar olurken

ben de çaba gösterecek bir şey bulsaydım 

gülmeye acı düştü mü bir kez 

dizlerinden vurulmuş bir hayat kadar 

koşmaya başlardım