Doğum - Sezai Karakoç

I

Çiğ düştü göklerden 

Ve bir bahar günü doğdun sen. 

Güvercinler geçti menekşelerden, 

Ve bir bahar günü doğdun sen. 

Kendi kendine ayna olan nergislerden, 

Leylâkların gün doğuşu ürperişinden, 

Zambakların kıyı kıyı bakışından 

Geldin sen.

Ve rüzgarlar karları süpürdüğünde 

Ve insanı çıldırtan kuş sesleri işitildiğinde 

Birdenbire aydınlandı annenin yüzü 

Ve bir bahar günü doğdun sen.

İlkin horozların gözüne göründün 

Dünyaya haber verdiler ötelerden 

Baban yeni dönmüştü eve ıraklardan 

Birden aydınlandı annenin yüzü 

Ve bir bahar günü doğdun sen. 

Marta bakan biliyordu geleceğini 

Nisana bakan görüyordu alaca renklerini 

Kızıl ve yeşil seherini 

Mayısa bakan buldu seni 

Ve bir bahar günü doğdun sen. 

Sana Leylâ dedim, Suna dedim

şiirlerde şarkılarda 

Gerçek adın bir fısıltı gibi kaldı

ağızlarda, dudaklarda 

Çatlar yüreğim bir nar gibi o sırrı anar da 

Avunurum doğumundan gelen

muştulu armağanlarla 

Melekler gökten geldi armağanlarla 

Ve bir bahar günü doğdun sen. 

Bir ilkbahar günü doğdun sen, 

Baharın ta kendisi oldun sen 

Şimdi her baharda doğan çocuklarla 

Sen en aşılmaz boya tenlerinde saçlarında 

Sen görünür görünmez ufuklarda 

Karlar erir erir kaçar kaçar da 

Gökler yağmur biçiminde güler ağlar, ağlar da 

Güneş öğünerek yansır, yansır da sularda 

Gelirsin her baharda 

Bir diriliş gibi ölü dünyaya 

Ölüler gölgenden ateş ala ala 

Ekilip biçilip yankı yapa yapa 

Yaz sıcaklığından arta arta 

Birer birer çıktılar gönlümüzün

aynasına, tarlasına 

Ki bir bahar günü doğdun sen. 

Güller dönüştüler yatak çarşaflarına, 

Leylâklar yaklaştılar korka korka, 

Nergisler benliğimizin ortasından baka baka

Gelip fon oldular insanın 

Bir kere daha 

Sende yeniden yaratılışına 

Bir bahar hali yaratışına. 

Bir bahar günü doğdun sen, 

Baharın ta kendisi oldun sen.