Ben Şiir Yazmazsam - Şükrü Erbaş

Gece, yalnızlığımıza çekilen gök-perdeyse

şiir içerdeki aydınlığımızdır.

Ben şiir yazmazsam

Yitirir dilini içimdeki çocuk

Dünya bir mahzun olur.

Çıkarır giysilerini sözün teninden

İmge denilen o gül yüzlü konuk

Nesneler kendince görüniir.

Gökyüzii mavisini vermez

Göğsündeki buluta

Kirlenir yağmurun rengi

Yağmaz, ben yazmazsam

Yar saçı kadar ince

Bir rüzgârla öpüşerek

Bulutlar üstümüze.

Bir kulak çınlaması

Bir kirpik kırılması

Ömürler veren anlık bir düşle

Üzgün ve güleç

Buluşmaz her akşam

Dışardaki dünya ile

İçerdeki adam

Ben yazmazsam.

Gelin çeyizi gibi

İşleyip duygularını

İnce güzellikler içinde

Söyleyemez sevgisini kimse

Yazmazsam ben

Gözleri bayram o gönül üzüncüne

Şiirler okunmaz sitemli

Titrek bir sesle

Durup yüreğinin kıyılarında

Bir sonsuz yalnızlık içinde

Üşür ölülerimiz mezarlarında

Sevgiyle anılmamaktan

Ben yazmazsam

Unutur insanlar, şikayet edip

Unutulmaktan

Her yeni günle giden birini daha

Yükleyip kusurlarını

Zamana ve hayata.

Akşamı göğüsleyemez o yalnız

İncinir evlerin gölgelerinde

Evine boş dönen baba

Anne dağılır odalara yılgın

Ben yazmazsam

Akıtıp acılarını ince bir türküye

Katlanma gücü bulamaz hiçbiri

Geniş bir yürek

Ve engin bir dirençle

Kavrayıp hayatı iliklerine dek.

Ve ben şiir yazmazsam

Çoğalmaz nar taneleri gibi

Görüntülerin güzelliği.

Çocukluktan çıkar çıkmaz

Yaşlanır insanlar

Sevgi bile yük olur acemi yüreklere

Bir sorular yığını olarak

Kavranmamış kalır dünya.